Overtuigende true crime van de pionier van het genre. Volgens de annalen van de literatuurgeschiedenis gebruikte Capote meer dan 7.000 bladzijden notities, die hij blijkbaar deels samen met Harper Lee ging verzamelen in Kansas, and it shows.
Dit is rijk, breed, diep en zeer, zeer goed geschreven. Ten bewijze:
After drinking the glass of milk and putting on a fleece-lined cap, Mr. Clutter carried his apple with him when he went outdoors to examine the morning. It was ideal apple-eating weather; the whitest sunlight descended from the purest sky, and an easterly wind rustled, without ripping loose, the last of the leaves on the Chinese elms. Autumns reward western Kansas for the evils that the remaining seasons impose: winter’s rough Colorado winds and hip-high, sheep-slaughtering snows; the slushes and the strange land fogs of spring; and summer, when even crows seek the puny shade, and the tawny infinitude of wheatstalks bristle, blaze.
Om een gevoel te krijgen van deze bijzondere auteur zijn er twee films over Capote en dit boek, die - typisch Hollywood - vlak na elkaar uitkwamen:
Until one morning in mid-November of 1959, few Americans—in fact, few Kansans—had ever heard of Holcomb. Like the waters of the river, like the motorists on the highway, and like the yellow trains streaking down the Santa Fe tracks, drama, in the shape of exceptional happenings, had never stopped there.
The inhabitants of the village, numbering two hundred and seventy, were satisfied that this should be so, quite content to exist inside ordinary life—to work, to hunt, to watch television, to attend school socials, choir practice, meetings of the 4-H Club.
But then, in the earliest hours of that morning in November, a Sunday morning, certain foreign sounds impinged on the normal nightly Holcomb noises—on the keening hysteria of coyotes, the dry scrape of scuttling tumbleweed, the racing, receding wail of locomotive whistles. At the time not a soul in sleeping Holcomb heard them—four shotgun blasts that, all told, ended six human lives.
But afterward the townspeople, theretofore sufficiently unfearful of each other to seldom trouble to lock their doors, found fantasy re-creating them over and again—those somber explosions that stimulated fires of mistrust in the glare of which many old neighbors viewed each other strangely, and as strangers.
Met deze soepele, uiterst leesbare taal schetst hij een breed uitgesmeerd achtergrondverhaal van de daders (sommige details zijn zo specifiek dat je je afvraagt hoe die informatie tot bij hem is gekomen), hun gruwelijke misdaad, de spannende zoektocht van de arm der wet, het proces en de uiteindelijke executie.
No one lingered, neither the press corps nor any of the townspeople. Warm rooms and warm suppers beckoned them, and as they hurried away, leaving the cold square to the two gray cats, the miraculous autumn departed too; the year’s first snow began to fall.
Het is alleen aan het einde dat Capote zich in mijn ogen een beetje verliest in een aantal overbodige zijsprongen die de vaart en de richting wat wegnemen. Dit had dus iets gebalder gemogen, maar al bij al een zeer sterk werk dat gezien zijn belang voor de literatuur niet ongelezen mag blijven.