Op een verwijzing tijdens een editie van ‘uitgelezen’ na, een paar jaar geleden, had ik nog nooit van Oek de Jong gehoord, laat staan een boek van hem gelezen. Toen kwam ik ’Zwarte Schuur’ tegen in de ramsjbakken - van de Carrefour godbetert - , en dacht ik: ‘dit is een teken aan de wand’, dus ik kocht werktuiglijk dit boek en las het met veel plezier.
Dit is een old school degelijke roman, met jeugdtrauma, interpersoonlijk conflict, inzichten in relaties, aandacht voor karakterontwikkeling, kwalitatieve beschrijvingen van menselijke verhoudingen en mooi uitgewerkte achtergrondverhalen, die vlotjes door de Jong gepenseeld worden. Hij springt kundig door de tijd, verweeft de gebeurtenissen door elkaar als een volleerde tapijtwever, en zorgt voor realistisch aanvoelende personages en plotlijnen.
De spanning uit de eerste 80% van het boek, waarin het uiteenvallen van de relatie tussen succesvolle schilder Maris Coppoolse en zijn vrouw Fran wordt beschreven, kantelt naar het einde toe, en dan krijg je een verzoeningsverhaal dat mij een beetje Amerikaans aandeed en dat om een moeilijk te duiden reden niet de voldoening schonk die de rest van het boek kenmerkte.
Al bij al een puike prestatie van Oekie, al is het feit dat ik geen onvergetelijke passages heb overgeschreven om hier te citeren toch (opnieuw!) een teken aan de wand.
Misschien moet ik zijn ‘opwaaiende zomerjurken’ ook eens ter hand nemen, waarover je het volgende kan lezen: ‘
In de Nederlandse literatuur geldt Opwaaiende zomerjurken als een van de belangrijkste romans van de afgelopen decennia. Het boek werd bij zijn verschijning alom geprezen om zijn stijl, diepgang en sensuele schoonheid.’
Dat boek kwam uit in 1979, dus kunnen we met ons ultraverlicht brilletje op handenwrijvend op zoek gaan naar de perfide ‘male gaze’ en andere onaanvaardbare fenomenen.