Een Amerikaans sportkledijmerk en een Vlaamse Liberale politieke partij plegen would-be schrijvers wel eens aan te sporen met de woorden: 'gewoon doen', maar dan lees je boeken zoals dit en zinkt de moed weer in de schoenen. Gelukkig schrijft Sven Ornelis ook boeken.
Ergens in het begin lees je bijvoorbeeld:
"Aan het voorbeeld van dit soort verstingwerken, zo ongeveer besloot Austerlitz zijn opmerkingen destijds op de Hanschoenenmarkt in Antwerpen, terwijl hij van tafel opstond en zijn rugzak over zijn schouder hing, kon je goed zien hoe wij mensen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de vogels, die millenialang altijd maar weer hetzelfde nest bouwden, de neiging hadden door te gaan met onze ondernemingen tot ver voorbij de grenzen van de redelijkheid."
Het geeft natuurlijk geen pas je met dit soort schrijvers te vergelijken. Die man zag (hij is helaas op 57-jarige leeftijd overleden) er niet alleen uit als een schrijver, maar studeerde eerst Duitse en Engelse literatuur aan verschillende universiteiten en doceerde daarna ook in dit vakgebied (zijn er in ons taalgebied eigenlijk wel schrijvers-professoren die fictie produceren van enig aanzien?).
In ieder geval is dit (het eerste boek dat ik van hem lees) een apart boek, bijzonder beredeneerd maar toch ook fijngevoelig. De voor Sebald blijkbaar kenmerkende extreem lange zinnen (zie hierboven) waarin toch geen woord te veel staat creëren een onweerstaanbare grondstroom die de vertelling (die uit delicate lagen van vertellers van vertellers (van vertellers) bestaat) voortstuwt.
Ik maakte niet zo lang geleden de fout één en ander op te zoeken over de auteur en kwam zo bij een stuk over hem uit van The New Yorker, en om daarna lekker onbevangen verder te lezen moet je dat natuurlijk niet doen. De lyrische bewierroking van Sebald door dit soort hoog aangeschreven criticasters zal mijn mening wellicht wat beïnvloed hebben, maar bevestigde wel dat de aanwezigheid van dit boek op allerlei lijstjes van beste boeken van de voorbije decennia meer dan terecht is.
Dus leg je kindertjes in bed, geef de kippen eten, leg alle voor afleiding zorgende toestellen in de kelder, trek je beste fles The Macallan open en laat deze prachtige literatuur je zintuigen beroeren als fijngevoelige muziek.