Post Office - Charles Bukowski

Kijk je kan niet alles gelezen hebben, maar de naam Bukowski is 31 jaar na zijn dood niet vergeten, en heeft door zijn Duits-Poolse exotiek een aantrekkingskracht bij een specifieke groep aanstellers waartoe ik mezelf reken.

Tel daarbij dat dit debuut uit 1971 amper 160 pagina's telt en dus een snelle extra streep zet bij het totaal aantal gelezen boeken van het jaar, en dat je dit in de De Slegte-bakken aantreft voor de prijs van twee doppio's, ja, dan kan je niet anders dan de digitale geldflappen boven halen, en aan die vreemd besnorde verkoper uit de vestiging in de Voldersstraat bevestigen dat er inderdaad zo'n dun velletje papier omheen gevouwen mag worden.

Een speciaal ventje moet dat geweest zijn, die Bukowski. Duitse roots, outcast in LA, literaire drang maar langdurige gebrek aan succes. Dronkelap, maar toch blijven schrijven.

Afgaand op deze debuutroman die - zoals alle debuutromans - intense autobiografische elementen bevat, heeft hij meerdere watertjes doorzwommen aan de onderkant en zijkant van de samenleving.

Niet verwonderlijk dus dat hij omschreven wordt als:

a laureate of American lowlife.

Time Magazine

Dat The Times over dit boek schrijft:

Takes you by the shoulders and shakes you until your teeth rattle.

is dan weer een overdrijving waarin ik mijn eigen leeservaring niet herken. Dit is een aaneenschakeling van, zoals het in zijn Wikipedia-biografie staat 'alcohol, relationships with women, and the drudgery of work.'

Het hele verdomde boek lijkt het hoofdpersonage gevangen te zitten in de bureaucratische wurggreep van bazen bij postkantoren. Bazen die het uiteraard niet appreciëren dat hij niet keurig binnen de lijntjes loopt. Het spreekt natuurlijk voor zich dat een zuipende free spirit met bovengemiddelde intelligentie elk administratief keurslijf als een dwangbuis ervaart, en zijn tijd dus liever bij de vrouwtjes of op de paardenrennen doorbrengt, altijd en overal omringd door sloten alcohol.

Met dit boek levert Bukowski op de "American Dream", door het 9 to 5 burgerleven van een laaggeschoolde bediende af te doen als een geestdodende vorm van moderne slavernij. Uiteindelijk lijkt hij vooral te willen kiezen voor persoonlijke vrijheid en het leven aan de zelfkant boven het volgen van burgerlijke conventies.

The secret of Bukowski's appeal is that he combines the confessional poet's promise of intimacy with the larger-than-life aplomb of a pulp-fiction hero.

The New Yorker

Eindconclusie: het boek is door zijn lengte een makkelijke introductie tot deze schrijver, maar trok mij door de marginaliteit, troosteloosheid en het fatalisme niet echt mee.