Hoe schoon toch, de ontluikende liefde van een lezer voor een schrijver. Dit is het derde boek dat ik van McCarthy las, en wederom kreeg ik kippenvel, slangenvel en berenvel, een lekker warm berenvel, van zijn prachtige proza.
Zoals steeds heeft hij zijn leestekens weer thuisgelaten en is er een kundig gedoseerde dosis spreektaal aanwezig, noodzakelijk om zijn personages uit het zuiden van de VS tot leven te wekken.
In extreem korte hoofdstukken krijg je als lezer doorheen verschillende perspectieven het verhaal van Lestar Ballard gepresenteerd, een randfiguur die buiten de maatschappij valt, een marginaal, crimineel, moordenaar, necrofiel, pyromaan en holeman.
Zoals steeds kom je als lezer eigenlijk weinig te weten over de personages: je weet niet hoe ze eruit zien, je weet niet wat ze denken. McCarthy beschrijft louter wat er te zien en te horen is:
A light sputtered off in the field and a bluetailed rocket went skittering toward Canis Major. High above their upturned faces it burst, sprays of lit glycerine flying across the night, trailing down the sky in loosely falling ribbons of hot spectra soon burnt to naught. Another went up, a long whishing sound, fishtailing aloft. In the bloom of its opening you could see like its shadow the image of the rocket gone before, the puff of black smoke and ashen trails arcing out and down like a huge and dark medusa squatting in the sky. In the bloom of light too you could see two men out in the field crouched over their crate of fireworks like assassins or bridgeblowers. And you could see among the faces a young girl with candyapple on her lips and her eyes wide. Her pale hair smelled of soap, womanchild from beyond the years, rapt below the sulphur glow and pitchlight of some medieval fun fair. A lean skylong candle skewered the black pools in her eyes. Her fingers clutched. In the flood of this breaking brimstone galaxy she saw the man with the bears watching her and she edged closer to the girl by her side and brushed her hair with two fingers quickly.
Toch is Ballard geen totale kluizenaar, hij komt bij een aantal andere marginale figuren uit de buurt over de vloer, gaat winkelen en heelt gestolen goederen, maar slaat alles toch vooral vanop een afstand gade, steeds in het gezelschap van zijn onafscheidelijke wapen. Tot hij toeslaat en moorden pleegt en brand sticht.
He caught and held one warm and feathered in his palm with the heart of it beating there just so.
Je krijgt als lezer ook af en toe een blik op de ruimere omgeving en het perspectief van de arm der wet, maar omdat het McCarthy is blijft niemand vrolijk achter wanneer de zon ondergaat.
Net zoals The Road en Blood Meridian geeft dit boek zin om verder in het oeuvre van de dit jaar overleden Amerikaan te duiken.
コメント