Focus

Doelloos, dat is een beetje overdreven, want hoe kan lezen ooit zonder doel zijn? Het is bij uitstek een doel op zich. Maar onderhand wel rijp voor wat meer doordachte aandacht, doortastende, tastbare richting, een rechtsomkeer in de richtingloosheid, of neen, dat klopt niet. Maar u begrijpt het onderhand wel: er ligt heel veel te blinken in het buffet van de literatuur, en het is allemaal lekker, en dus wordt het bordje volgeladen met een eclectische mix van boeken, die bovendien - geheel afgestemd op de tijdsgeest - met verschillende tegelijk gelezen worden. Niet echt simultaan natuurlijk, maar ook niet mooi serieel.

Dat is dus een ideetje voor de komende tijd: de overdaad aan keuze te lijf gaan met een plan.

Maar dan begint het pas. Je knippert immers gewoon even met de ogen terwijl je in de regen met je fiets voor een overweg staat en in tussentijd slaan dergelijke lijstjes neer op het koude raam van je gedachten:

• Nobelprijswinnaars: maar welke dan?

• Franse schrijvers: levende, of dode? Of iets tussen de twee, zoals Houellebecq, hahahaha.

• Of Duitse?

• Of Spaanse?

• Of Poolse?

• Of Italiaanse?

• Debutanten? Maar dan van hier, of van iets hoger in ons taalgebied, of van veel verder, waar het eten anders riekt, kleren meer (of minder) kleur hebben en de dieren die bij ons in een kooi zitten, gewoon over straat lopen?

• Alleen maar Claus, of Brouwers, of Hermans? Maar die boeken zijn vaak zo dik!

• Alleen maar Brusselmans? Kan iemand dat aan?

• Schrijfsters van heinde en verre? Dat kan eventueel ook met de eerste categorie gecombineerd worden voor een dubbele slag.

• En dan hebben we het nog niet over de grote Russen gehad, of de Britten, of Amerikanen.

Kiezen is alleszins niet verliezen. Eerder het omgekeerde, want door eens diep te gaan in plaats van breed komt er in het beste geval een scherpstellen van de lens op het literaire universum, een beetje zoals toen Hubble eens een tijdje naar zo'n heel klein zwart plaatsje in de hemel mocht kijken, en er toen bij het ontwikkelen dit beeld uit kwam:

Misschien heb ik wel een onontdekt zwak voor Senegalese verhalenvertellers of overleden Finse schrijfsters of ontdek ik plots dat, wanneer je zijn oeuvre integraal consumeert, Herman Brusselmans toch eigenlijk wel niet langer over het hoofd gezien kan worden als kandidaat voor de Nobelprijs literatuur.

Wordt vervolgd.