Van de hak op de tak - Godfried Bomans

Ik heb een zwak voor het werk van Godfried Bomans. Meer specifiek de net-niet-te-serieuze-Bomans. Daar kan ik van blijven smullen. De korte stukjes in zijn badinerende, schalkse, ironische, knipogende en ontwapenende stijl, met vaak de ene geniale zin na de andere.

In deze bloemlezing gaat het vaak ook de serieuze kant op, maar ook wanneer hij een punt probeert te maken blijft er een spitsvondige lichtvoetigheid in zijn teksten zitten.

Daarom dus enkele citaten:

Die touwen nu worden bij Karl May niet gebruikt, tenzij om lasso's te werpen of er iemand aan op te hangen. Old Shatterhand en Winnetou, en zelfs de mindere goden, blijven volkomen zich zelf binnen de cirkel van hun zelfstandig bestaan, alsof zij alleen op de wereld zijn. Zij rijden hun eenzaam pad dwars door het leven der 'anderen', die of opzij vallen of op hun knieën zinken. Zij hebben iets in hun hoofd en dat gebeurt. Buiten die smalle streep is er niets. Dit volkomen autonoom zijn, deze redeloze en daardoor mystiek aandoende ontheffing van de sociale orde is typisch Duits. Ik bedoel hiermee niet dat alle Duitsers zo zijn, maar dat zulk een conceptie alleen in een Duits hoofd kan opkomen. Wij zien het verschil meteen als wij de jongensboeken van Gustav Aymard, Jules Verne of Fennimore Cooper bekijken. Een man als kapitein Nemo is waarachtig geen kleine jongen, maar hij heeft verdriet. Een figuur als Lederkous is ook geen man om in het donker tegen te komen, maar hij raakt verliefd. Al deze helden worden bij tijd en wijle in hun ondergoed waargenomen. Old Shatterhand nooit.

En tenslotte nog dit:

Wat ik verder uit dit avontuur heb overgehouden is een diep respect voor al die duizenden onbekende mannen, die rustig en met een glimlach doen, wat mij nooit gelukken zal. Ik breng hun mijn hulde. En telkens als ik sta te kijken bij een huis in aanbouw, waar op een steiger zo'n wit bestoven man met een minimum aan bewegingen een maximale prestatie verricht, waardoor dadelijk iemand veilig onder een schemerlamp een boek kan lezen, terwijl boven hem de kinderen op zolder slapen, dan volg ik eerbiedig die stevige, door weer en wind gebruinde handen in hun spel met stenen en cement en neem mijn hoed af voor een rug, die het niet ziet.