Toen ik per ongeluk plots weer een abonnement had op Storytel, zo'n beetje de Audible voor de Lage Landen, hmmm, neen, echt per ongeluk was dat niet, het kwam zo: wanneer je met een nest kinderen op 31 augustus terugkeert van een waanzinnige reis in een duur Europees land dat geen zin heeft om deel uit te maken van de Europese Unie, kan het gebeuren dat, naarmate de tijd vordert en ondanks de aanwezigheid van waanzinnige (opnieuw datzelfde woord, kerel, ga toch eens wat vaker langs bij synoniemen.net!) hoeveelheden ongezonde snacks, de arme broedjes toch enigszins ongeduldig en balorig worden in de wagen.
Tel daarbij de aversie van de chauffeur van dat moment voor te lange autoritten (waarbij te lang gedefinieerd wordt als: langer dan 45 minuten), en je krijgt een explosieve cocktail, die - mobiel internet zij gezegend - resulteert in het vierklauwens aanschaffen van een nieuw maandabonnement op Storytel, teneinde de aandacht van het nageslacht te vestigen op de kundig ingesproken perikelen van Juf Braaksel, geschreven door de legendarische Nederlandse schrijfster Carry Slee, die er als volgt uitziet:
Om die 15 euro tot de laatste druppel uit te persen ben ik zelf dan maar wat beginnen browsen door de catalogus, en derhalve kwam ik in casu uit bij het Genie van Gent, Herman Brusselmans. Ik heb er geen probleem mee om die man een genie te noemen. Het zou me niet verbazen dat ik het in het verleden al meermaals heb gedaan. Herman Brusselmans ziet er trouwens als volgt uit:
(merk op dat dit tweemaal de schrijver is, éénmaal met lang haar, éénmaal met kort haar, wat kan mij het verdomme, godbetert, in casu).
Dit boek werd - ook kundig - ingesproken door PJDS, die ik trouwens eerder uitsluitend met dit prima nineties-nummer associeerde:
Ik had er geen idee van dat hij ook boeken inlas, als was hij de Vlaamse Stephen Fry, maar hoe zou ik het ook godbetert geweten kunnen hebben, in casu? Deze man heeft een stem als een klok - zelfs wanneer je, zoals ik, die hele reutemeteut beluisterd op snelheid 1,75, die bovendien alle verschillende personages een eigen stem en karakter geeft, wat mijns inziens geen klein bier is, maar ik ben echter geen expert ter zake, integendeel zelfs, ik ben bijzonder slecht in het wijzigen van de stem.
Wat het boek betreft: de plot doet - zoals bij de meeste boeken van Brusselmans - bijzonder weinig ter zake. Ik stel mij het ontstaansproces van die boeken als volgt voor: Herman zit aan een tafel met een heel klein blaadje papier voor zijn neus. Hij neemt een balpen. Hij schrijft op: 'Nieuw boek over Guggenheimer. Hij start een modemerk.' Zo, de plot is gecoverd.
Dan gaat Herman aan zijn computer zitten met een paar thermossen koffie binnen handbereik en begint hij aan de voor hem zo typische stream of onnavolgbare nonsens, scabreus gewauwel, absurd gescheld en bizarre interacties. Acht uur later heeft hij honderd pagina's klaar. Nog eens acht uur later de volgende honderd, en na drie dagen is hij klaar. Eén keer zelf nalezen, één keer door een redacteur, en hopsakee naar de drukker ermee.
De meeste van zijn boeken zijn onuitstaanbaar immoreel, nonsensicaal en kinderachtig, maar - en dat zegt wellicht veel over mezelf - ook onweerstaanbaar debiel grappig. Of het nu Guggenheimer is of één van zijn andere personages, ze zijn altijd heel snel kwaad, meestal bijzonder vrouwonvriendelijk, redelijk racistisch, neurotisch en agressief, maar desalniettemin dwingend grappig, alle politieke incorrectheid ten spijt.
Er is (jammer genoeg?) geen mij bekende auteur in ons taalgebied die grappiger is dan Brusselmans, en daarom is hij een genie. Ik moet het uiteraard niet eens zijn met de meningen van zijn personages om regelmatig hardop in lachen uit te barsten, en daarom mag hij een standbeeld krijgen, maar dan wel met lang haar als het even kan.