Vroeger, toen de viervoudige kroost nog deels diep in onontdekte eierstokken verscholen lag, en deels alleen bestond als abstract idee, toen gewrichten nog soepel in jeugdige uitbundigheid de zachte kastijding van hardlopen verdroegen, toen de biertjes van het studentenleven amper invloed leken te hebben op de tegenwoordigheid van geest de volgende dag, toen sportte ik graag in de hitte. Kilometers over jaagpaden met achter mij een snel opdrogend spoor van zweet. Of onbesuisd, met in de oren opzwepende muziek, hellingen opfietsen tot het voorhoofdvocht in de ogen liep.
En dan meestal de fout maken niet deftig af te koelen, snel koud te douchen en vervolgens even snel weer beginnen transpireren. Waarop zich het onaangename aspect van de hitte manifesteerde: ongewild zweten. Ongemakkelijk op de bus, tijdens een mondeling examen of een doorstoofde nacht onder het dak.
Dat soort onvermijdelijke, plakkerige, opdringerige hitte speelt een belangrijke rol in deze aanbevelenswaardige, broeierige novelle van Victor Jestin, waarin de auteur met een zeer gewaagde premisse de suspension of disbelief van de lezer vanaf de eerste bladzijde op de proef stelt.
De sleuteldaad van het hoofdpersonage is zo ongelooflijk dat de auteur het hele boekje lang lijkt te moeten vechten voor zijn geloofwaardigheid, een huzarenstuk waarin hij mijns inziens niet helemaal slaagt. Jestin beschrijft wel meesterlijk de gemoedstoestand van Leonardo, de 17-jarige, ongemakkelijke puberjongen, die zonder vrienden en tegen zijn zin ronddoolt op een bloedhete Franse camping waar de sfeer met elke bladzijde verstikkender en benauwder wordt.
De onzekerheid, de aantrekking en afstoting tussen net-niet-minderjarige adolescenten op een kantelpunt in hun leven, de twijfels en frustraties en jaloezie van de outcast worden hier in een pakketje van minder dan honderd bladzijden wel kundig gepresenteerd.
Dit is een sterk verhaal met een dito apotheose die ondanks de onvoorstelbaarheid toch niet helemaal van de pot gerukt is en daardoor des te beklijvender.