Jungle - Joost Vandecasteele

Op de baan naar Doornik (mits men uit de gore buurten van Gent komt), rijdt men langs houtimport Vandecasteele. Persoonlijk heb ik niet zo'n hoge pet op van hout. Het is gras met ambitie, goed om spaanplaten van de maken, of desnoods MDF, of als het echt niet anders kan kliklaminaat in HDF met beschermingslaag voor commercieel gebruik.

Daar denk ik aan wanneer we langs de glooiende grasvlakte rijden, die eindigt in de imposante, indrukwekkende, en zelfs angstaanjagende gebouwen van Vandecasteele. Zeg nu zelf: hier zou je toch voor tekenen met het bloed van je eerstgeboren zoon?

In het voorbijrijden moet ik luttele ogenblikken later meestal ook denken aan de befaamde Belgische performance-kunstenaar JOOST VANDECASTEELE. Deze man staat bekend om zijn specifiek soort energie, die als ectoplasma uit de reet van de duivel bezit neemt van hemzelf en minstens de helft van de massa die hem aanschouwen mag, soms in groezelige achterafzaaltjes, soms in iets respectabeler etablissementen.

De heer Vandecasteele is af en toe te gast in de uitstekende podcast genaamd FOKCAST, van de peetvader van de Vlaamse comedy, Fokke Van der meulen, die intussen al honderden afleveringen lang alle Vlaamse en ook veel Nederlandse comedians interviewt. Dat is telkens een feest van intensiteit, brutaliteit en een verkenningstocht in de duistere krochten van de internet- en popcultuur.

Vanuit mijn ooghoeken sla ik Joost Vandecasteele al enkele jaren gade, en het is allengs duidelijk dat hij de shotguntechniek gebruikt in zijn professionele leven: niet mikken, maar hard, breed en veel afvuren en hopen dat er iets blijft hangen. Of dat er iets doodvalt.

Comedian, scenarist (van oa Generatie B), scriptdoctor en dus ook schrijver. In JUNGLE heeft hij het expliciet over de struggle van iemand met ononderdrukbare creatieve neigingen die weigert de commercie in de gaan als copywriter of reclamemaker. Maar ook over veel meer.

Zoals in een aantal andere van zijn werken is er een flinke portie maatschappijkritiek, drankmisbruik, seks en geweld, maar ook en vooral een soort magisch realisme met een hoek af. Zijn personage glijdt in en uit een soort parallel game-universum waar niets is wat het lijkt, en waar alles vooral hard, gewelddadig en goor is, als een soort afdalen in een onderwereld die voor brave burgermannetjes niet toegankelijk is.

Op de kaft staat dat Joost Vandecasteele een zeer eigen stem heeft in de literatuur van de lage landen, en dat klopt.