Mevrouw Verona daalt de heuvel af - Dimitri Verhulst

Ik kreeg het op mijn heupen van dit boek om twee redenen:

Stijl

De taal lag mij niet. Te plechtstatig, met soms vergezochte neologismen (of woorden die wel bestaan, maar waar ik nog nooit van hoorde en die dus overkomen als vergezochte neologismen - dat is dan in principe geen manco dat ik Verhulst kan aanwrijven, maar kom), en - nog erger - intern onlogische beeldspraak. Ik zal straks enkele voorbeelden geven.

Inhoud

Misschien nog erger, want de essentie van het boek: dit is (opnieuw, zoals vele auteurs het hem al hebben voorgedaan) een verhaaltje over een foutloze liefde. De mevrouw Verona waarvan sprake in de titel daalt aan het begin van het relaas een steile helling af (die in haar beschrijvingen meer doet denken aan een stevige berg dan een heuvel, maar goed), en zit dan het hele boek lang te mijmeren en te sterven.

En dat mijmeren gaat over haar overleden man, en hun ontmoeting en liefde en leven in een afgelegen dorp in Frankrijk, maar die herinneringen zijn voor mij teveel gesuikerd. Het zal allemaal wel zijn dat ze zich vooral de vreugde en niet de miserie herinnert op haar sterfbank, maar het boek krijgt daardoor voor mij een eenzijdig en klef gevoel. Dit komt gekunsteld over, roept weinig relatie op met een echt leven.

Voorbeelden

Vier onwaardige wegen verbonden de heuvel met zichtbare tegenzin met de rest van de wereld, en van alle vier had mevrouw Verona die februaridag de lastigste naar beneden genomen.

Hoezo Dimitri? Hoe kan een weg, mijns inziens nog steeds een fysiek landschapselement zonder aantoonbare autonomie tegenzin vertonen?

Even verder:

De fototoestellen die ze mee naar boven sleepten verraadden hun hang naar het heroïsche, en geen haar op hun scalp dat eraan dacht dat ze als karikaturen van negentiende-eeuwse ontdekkingsreizigers werden beschoten vanonder een regenkap.

Dit is een stuk van een kinderachtige sneer naar wandelaars, die blijkbaar idioot zijn omdat ze deftig schoeisel dragen of een fototoestel meenemen. Wat mij hier stoort is het woord scalp. Ik snap het, ik ben ook fan van synoniemen.net, maar wat is er mis met hoofd?

De bomen huilden hun hars uit zoals hij tekeerging met zijn kettingzaag.

Seriously, stop met dat vermenselijken van de natuur. En vervang uw houten vloer door tegels, want die arme planken hebben pijn.

Nog eentje, to prove my points:

Deze onweders herinnerden haar eraan dat zij een meisje van het noorden was. Zij die hier in de heuvels waren opgegroeid, waren gewend aan het gekletter dat hier twee keer per jaar nachtmerries schonk aan wie de oorlog nog had meegemaakt. De groten worden aangekondigd met een stilte, de vogels schrapten de fiorituren uit hun partituren en zwegen voorwereldlijk. Van ver zag je de verwoesting komen, het uitspansel spoog kleuren waar geen enkel kind in zijn krijtjesdoos naar greep. Het gerommel schoof op. En finaliter hing de hele wolkenvloot boven het dorp, urenlang, het speelgoed van een daapse god. Het uitspansel, het brulde, om alles wat het ooit is aangedaan en nog zal worden aangedaan. Hoeveel truien van haar man ze ook aantrok, het hielp niet

Fiorituren, voorwereldlijk, spoog, finaliter, daaps, uitspansel: ik kan er niet tegen.