Post Mortem - Peter Terrin

Een goed geschreven, maar - door de wisselende perspectieven en het gegeven van een boek in een boek, en daarna een boek over een boek in een boek en een biografie over de schrijver van het boek in een boek - ook een beetje verwarrend.

U moet weten dat ik - en dat zullen vele bakkersvrouwen, turfstekers en molenaarsdochters zeker beamen - een simpele jongen ben. Mentaal blijven steken in de mottige fantasiewerelden van Willy Vandersteen en Jef Nys, iets dat ik natuurlijk probeer te onderdrukken door stiekem pagina's uit hun strips te scheuren, of snorretjes en sigaretten toe te voegen bij de Miekes, Wiske of de angstaanjagende pollepel Sidonia.

De subtiliteit van de opbouw die Terrin hier bezigt is dan ook confronterend. Ik weet wel dat het geen examen is, maar desalniettemin zit ik dit badend in het zweet neer te schrijven. Tijdens het lezen liet de schrijver mij alle hoeken van de kamer zien.

De schaamte, de zelfwalging, de frustratie: het komt allemaal naar boven tijdens het lezen van dit boek.

Maar ook diepe ontroering tijdens de beschrijvingen van de liefde van ouders voor hun enige kind dat ernstig ziek wordt.

Maar eerst ging het zo:

Toen hij de volgende ochtend onder de douche stapte, zonder Tereza of Renée te hebben gesproken of zelfs maar begroet, toen hij zijn ogen weer sloot en het geraas over zich heen liet komen, herkende hij het uiterst zeldzame gevoel, wist hij dat er iets op til was, dat hij nu niets meer hoefde te doen, alleen maar ademen en in leven blijven, zuurstof naar zijn hersenen brengen, en wachten. Hij onderdrukte de geringste opwinding, concentreerde zich op het ruisen, stond stil. En hier, waar hij gisteren shampoo in zijn ogen kreeg en het zinnetje voor de directrice bedacht, op deze plek gebeurde het, als ging er een centrifuge draaien met de snelheid van de messen onder in Lodewijks grasmaaier, in de trommel stak alles wat de voorbije vierentwintig uur was gebeurd, alles wat hem bezielde, hij moest op zijn benen vertrouwen om hem overeind te houden, en plots viel één druppel van het extract, fris als menthol, potent als het ultieme, maagdelijke parfum van Jean-Baptiste Grenouille, in de ruimte achter zijn voorhoofd en veranderde alles: een idee. Een idee voor een nieuwe roman.

Emiel Steegmans is de schrijvende vader van Renée, waar eerst alles goed mee gaat:

Haar hand gloeide van gezondheid; een nieuw handje, met helder bloed in fijne adertjes onder ongerepte huid.

Tot het noodlot toeslaat:

Na twintig minuten komt Tereza buiten, alleen, ze heeft gezegd dat ze even naar het toilet moest. De radioloog heeft iets gezien. Ze hoorde hem iets zeggen tegen dokter De Jager en hij wees met zijn pen naar het scherm. Ze meent verstaan te hebben dat hij zei dat ze niet verder hoefden te zoeken. Ze haalt haar schouders op, ze heeft geen idee. Nog een minuutje of vijf, heeft Vanessa gezegd, dan gaan we terug naar boven. Tereza schudt haar hoofd, haar gezicht is grijs. Er is iets te zien, zegt ze. Het is niet goed. Ik kan alleen maar uitbrengen dat we positief moeten blijven. Positief, daar kom ik mee aanzetten, terwijl iemand met twee handen mijn organen herschikt

Alle clichés over ouderschap kloppen: je wil die kroost af en toe verbannen naar een goelag (eventueel met warme gortepap) of die ontwikkelende willetjes met ijzeren discipline terugplooien, maar daaronder, en gelukkig soms ook daarbinnen een daarboven woelt zich een onvoorwaardelijke oerkracht, een blinde liefde zonder grenzen of weerga, waardoor dit soort passages als mokerslagen binnenkomen:

Dit huilen is niet zonder gevaar; het blijft nooit zonder gevolgen. Wanneer precies weet ik niet, ergens tijdens de woedende storm: er is iets geknakt. Nee, verkeerde woord, het cliché past niet. Losgeraakt, er is iets op drift. Het zwerft door mijn romp, het is fysiek. Ik zou niet kunnen aanduiden waar het ooit thuishoorde. Het zit steeds op de verkeerde plek. Het zal mij in niets belemmeren, maar bij alles wat ik voortaan doe, of niet doe, zal het er zijn, op weer een andere, verkeerde plek.

Aanbevolen literatuur.