Sushi King - Bavo Dhooge

In de mini-bibliotheek van het Westveld in Gent, op een letterlijke boogscheut - of indien je over gespierde armen beschikt, een steenworp - van mijn domicilieadres, is het aanbod per definitie beperkt. De laatste tijd ontwikkelt zich een existentiële crisis tijdens het struinen langs de rekken met romans. Nog steeds lees ik bijna uitsluitend fictie, hoewel er zonder enige twijfel meer dan voldoende non-fictieboeken bestaan die de kwaliteit van de tot mij genomen romans overtreffen. De oorzaken daarvan: daarover tasten we in het duister, en dat is maar goed ook. Duistere krochten zijn de kruiden van het leven.

Maar dat interesseert allemaal niemand: kort samengevat komt het erop neer dat ik me heb laten verleiden tot het ontlenen van een THRILLER, waarvan de titel bovenaan deze pagina staat.

Men kan moeilijk overschatten hoe hoog de schrijver, met wie ik de voornaam deel, staat aangeschreven in de wereld van het spannende, plotgedreven boek. Te hoog dus voor mij, dacht ik helemaal aan het begin. Het lijkt erop dat Dhooge bewust Nederlands schrijft alsof het vertaald is uit het Engels en geschreven door een Amerikaan: een politieman is een smeris, het hoofdpersonage is geobsedeerd door Buster Keaton en de hele rimram speelt zich af in LA.

Er is ongetwijfeld een publiek voor dit soort boeken, om het imago ervan op te poetsen wordt het dan pulp of hard-boiled of zo genoemd, maar als dit boek daar een voorbeeld van is, mogen ze van mij die hele rimram stante pede verramsjen want ik heb meermaals alle tenen van al mijn voeten gebroken door het tenenkrullende proza dat ik met een steeds toenemende weerzin tot mij heb moeten nemen.

Zoals dit hier:

Maar in plaats daarvan kroop hij weer bij haar onder de lakens. Hij had nu al meer dan genoeg gepraat. En gestaan. Hij wilde er weer op los gaan kronkelen en voelde al snel dat ze in de stemming was om mee te doen. Daarna sliep hij in [...].

of dit:

Nu zat ze naast die kwiet die zich had voorgesteld als Bo Dodge onder een parasol op een platform dat uitkeek over het strand van Venice Beach waar in de verte surfers gekke toeren uithaal-den en een paar van zijn soortgenoten in het daglicht deden wat hij deed in de metro. In de verte op het strand, in de sidderende hitte, zag ze een gestalte van een badhanddoek opstaan. Lang haar, leuke kont, lederen broek, Jim Morrison of The Lizard King die hier op ditzelfde strand ooit zoveel jaren geleden The Doors had opgericht. 'Je schmink begint uit te lopen,' zei ze. 'Ik zweet me te pletter,' zei hij. 'Als ik jou was, zou ik weer in mijn hol kruipen daar in het donker.' Hij keek haar aan. 'Niet voor ik erachter ben waarom we daarnet bij mister Sin Hin zijn gegaan.' Ze had er bijna genoeg van. Wat zat die kerel hier haar het leven zuur te maken? Het was begonnen met die moord in de metro en vanaf dan viel de ene dominosteen na de andere. Hij wilde gewoon alles weten van haar, in ruil voor zijn stilzwijgen. 'Je hebt al verteld dat je er niet in zit voor de weddenschappen.' 'Dat heb je goed begrepen.' 'Waarom dan wel? Het kan niet zijn dat je de hots voor die vent hebt. Hij is nog een groter gedrocht dan die pokvissen.' 'Hij heeft connecties. Oké?' zuchtte ze. 'Ha, eindelijk schieten we een beetje op. Welke connecties?"

Dit is platte rotzooi. Zowel de inhoud, als de opbouw als de stijl komen mij heel goedkoop over, haastwerk ook. En ik snap wel dat thrillers niet per sé gekenmerkt moeten worden door geloofwaardigheid, maar ergens verlang je als lezer naar een suspension of disbelief om meegezogen te worden in een verhaal.

Hier probeert Dhooge mij te laten geloven dat een vrouw die net een andere vrouw onder een metro heeft geduwd, een paar uur later zonder veel tegenkanting de enige getuige van haar misdaad op sleeptouw neemt, en hem zelfs betrekt in de diefstal van een aantal dure vissen van haar eigen man. En dan die onnozele woordspelletjes over vissen, en ook zoveel andere dingen die mij storen aan het gebruikte jargon.

Maar het allervreemdste is dat er zowel op de achterflap, als op twee volle bladzijden helemaal aan het einde van het boek een ellenlange opsomming staat van bewondering en bejubeling over het oeuvre van Bavo Dhooge, als zijnde de meest gelauwerde en de grappigste en de allerbeste schrijver van spannende boeken van de lage landen.

Ik snap wel dat ik hem niet helemaal mag afschrijven op basis van één boek, maar wat ik hier heb gelezen heeft een gigantisch keizer-zonder-kleren-gehalte. Alsof hij al die lof op het einde er gewoon zelf heeft bijverzonnen.

What a waste of time! En wellicht heel erg jammer voor alle thrillers, ook uit de lage landen, die ik misschien wel zou appreciëren. Mijn naamgenoot heeft er bij deze voor gezorgd dat ik me daar opnieuw geruime tijd van zal weghouden.