Cursus inleiding tot wijn, vier semesters wijnles in Spermalie (grotendeels onder leiding van Steven Van De Woestyne - die zelf ook wijn importeert met wijnhuis Tinto in Heusden, een aanrader met een mooi gamma), en intussen bijna 15 jaar lidmaatschap van Commanderij Gent (een aanrader voor wie - ook als gast - interesse heeft in het georganiseerd proeven van wijn).
En tussendoor wat wijnboeken lezen:
Tot op de bodem van Nicolaas Klei: uiterst leesbaar en eigenzinnig alfabetisch lexicon van deze Nederlandse wijncriticus.
Adventures on the Wine Route van Kermit Lynch: één van de oerboeken van de (autobiografische) wijnliteratuur. Het verslag van de avonturen van Lynch als Amerikaanse wijnimporteur van Europese wijnen.
Château Grand Cru van Herwig Van Hove: de visie van Herwig - my way or the highway - Van Hove, dus rechtuit, uitgesproken en zonder zever.
The Accidental Connoisseur van Lawrence Osborne: hier herinner ik me weinig van. Misschien een beetje teveel arrogantie van de auteur? Of heeft Serge Simonart ooit een boek over wijn geschreven?
Welkom op ons domein van Gido Van Imschoot: over Belgische wijnboeren.
The Wine Bible van Karen MacNeil: één van de beste of toch alleszins meest leesbare en complete boeken over wijn. Met plezier van cover tot cover gelezen.
Waanzin & Wijnzin van Harold Hamersma en Kamagurka: geen herinneringen aan, een redelijk dunne spielerei denk ik.
The Oxford Companion to Wine van Jancis Robinson: het ultieme wijnboek, een echte encyclopedie die intussen aan de vijfde editie toe is. Droog en academisch, vooral relevant als naslagwerk.
En dan vergeet ik er wellicht nog een paar. Wat ik niet vergeet, aangezien het maandelijks in mijn brievenbus valt, is het Engelse tijdschrift Decanter, waar menig Master of Wine zijn bijdrage levert.
Een stevige interesse in gegist druivensap dus, maar toch blijft het tegelijk een frustrerend bescheiden liefhebberij, aangezien de kennis en kunde door de veel te grote mazen van mijn geheugen blijft lopen. Vraag mij bijvoorbeeld niets over Italiaanse wijn, want ik kan Puglia niet op de kaart aanduiden, haspel de druiven van Brunello en Barollo steeds door elkaar(Barollo wordt gemaakt van Nebiollo in Piemonte in het Noorden van Italië en Brunello wordt gemaakt van Sangiovese in Toscane maar echt zeker ben ik niet). Bovendien ben ik er nog maar één keer geweest, en of ik toen glooiende heuvels en cipressen heb gezien: geen idee.
Ook wat het aanschaffen, opslaan en consumeren van wijn ben ik nog steeds op schier veertigjarige leeftijd een kneusje. Er is weinig budget, weinig plaats en jammer genoeg krijg ik er soms hoofdpijn van. Contrasteer dit met de werkelijk encyclopedische kennis, uitgebreide kelders en dito consumptie van bepaalde commanderijleden en men kan zich afvragen: 'wat zoek je er dan wel in?'
Het blijft iets magisch: een cultureel landbouwproduct, elk jaar anders, extreem divers, oneindig uitgebreid, culinair veelzijdig, gezellig en spannend. Niet het voorspelbare van bier (hoewel we hier uiteraard gezegend zijn met uitzonderlijke kwaliteit en diversiteit), niet het straffe en beperkter inzetbare van distillaten.
Oei, ging dat hier niet over een boek? Toch wel: de magie waar ik naar verwijs ervaart Dennis Van den Buijs duidelijk zelf ook in zijn wijnavonturen. In hoofdstukjes van elk twee bladzijden neemt hij ons mee op een lichtvoetige (weetjes-)tocht door wijnland. Veel van de verhalen kende ik al, maar toch geeft hij er een frisse draai aan.
Ik ken Dennis trouwens van zijn uitstekende podcast Wijncast, die niet op vaste tijdstippen verschijnt, maar wellicht wanneer hij tussen andere bezigheden door tijd heeft. Aangezien hij zelf radiomaker is bij Radio 1 is de productie natuurlijk superprofessioneel. De sfeer van die podcast zit ook mooi in het boek: enthousiast, eerlijk, laagdrempelig.
Aanrader dus, net zoals deze kerels die op YouTube wijn bespreken:
Constantin Baum: de grappige Duitser in de kelder:
En deze Amerikaan, Dr. Matthew Horkey, wiens enthousiasme zeer aanstekelijk is: