Wolf - Lara Taveirne

Beluisterd via Storytel, ingesproken door de schrijfster zelf.

En dat voegt meteen een extra laag authenticiteit en emotie toe: je hoort het verhaal direct in haar eigen stem, wat het nog intiemer en aangrijpender maakt.

Nadeel: ik heb geen passages aangeduid tijdens het lezen, en kan ze dus niet citeren.

Dit is het verhaal over de verdwijning, vermissing en uiteindelijke dood van haar jongste broer Wolf, en de immense impact die dat alles had op zijn achterblijvende omgeving. De tragedie raakt je diep — het is de stille nachtmerrie van iedere ouder en een onuitwisbare wonde voor familie en vrienden.

Taveirne schrijft met grote precisie en eerlijkheid over het bijzondere, ongebonden karakter van haar broer, het ongeloof en onbegrip dat na zijn verdwijning bij de familie overheerste, en het rauwe verdriet dat iedereen overspoelde toen zijn lichaam uiteindelijk werd gevonden in Lapland. Wolf belandde daar na een korte omzwerving in Nederland, in het uiterste noorden van Zweden, bij temperaturen van -30 graden, met zijn Moleskine-notitieboekje rond zijn lichaam gebonden.

Op basis van haar herinneringen, zijn eigen notities en gesprekken met mensen die hem gekend hebben, bouwt Taveirne een indringend en waarschijnlijk grotendeels waarheidsgetrouw beeld op van zijn laatste weken en zijn eenzame tocht. Het verhaal van Wolf roept onvermijdelijk associaties op met Into The Wild van Jon Krakauer, verfilmd door Sean Penn. Ook daar zie je een jonge man die resoluut zijn eigen pad kiest en zich losmaakt van de maatschappij, met een even tragische afloop. Niet verwonderlijk dus dat op Wolfs begrafenis muziek van Eddie Vedder werd gespeeld.

Wat na het lezen of beluisteren van dit boek het meest bijblijft, is de enorme kracht én kwetsbaarheid van de menselijke natuur. Wolf was vastberaden zijn eigen koers te varen, maar droeg een innerlijke wanhoop in zich die uiteindelijk onomkeerbaar bleek. Zijn omgeving stond machteloos; hoe graag men hem ook had willen tegenhouden of redden, het mysterie bleef ondoorgrondelijk. Zoals Camus het noemde: “het enige serieuze filosofische probleem is dat van de zelfdoding”. De pogingen tot begrip en catharsis van de achterblijvers lijken dat mysterie nooit helemaal te kunnen oplossen.

Het resultaat is een aangrijpend, eerlijk en liefdevol eerbetoon aan een broer die niet te stoppen viel, en tegelijk een confronterende reflectie op rouw, verlies en de ultieme vrijheid. Door de persoonlijke vertelstem van Taveirne zelf komt het verhaal des te harder binnen en laat het je achter met meer vragen dan antwoorden — maar vooral met een diepe indruk.