top of page

All the Pretty Horses - Cormac McCarthy

Elke McCarthy die ik lees smaakt naar meer. Ook deze keer weer. Als beginner in zijn oeuvre is het vergelijkingsmateriaal natuurlijk nog beperkt (ik las eerder The Road en Blood Meridian).


Dit boek is het eerste deel van The Border Trilogy, bestaande uit:

  1. All the Pretty Horses uit 1992,

  2. The Crossing uit 1994,

  3. Cities of the Plain uit 1998.


Deze boeken behoren volgens mij niet tot de bekendste of hoogst aangeschreven werken, maar wanneer je omschreven wordt als "one of the greatest American novelists" komt er meestal geen brol uit je pen.


McCarthy lijkt iets te hebben met verplaatsingen. Personages trekken rond, meestal in de overweldigende natuur van Noord-Amerika en komen dingen tegen:

  • Mensen, vriendelijk en onvriendelijk;

  • Dieren, vriendelijk en onvriendelijk (de vriendelijke dieren zijn vaak paarden);

  • Elementen, vriendelijk en onvriendelijk (water om te drinken, maar ook ijskoude regen - zon en wind in verschillende mate van aangenaamheid);

  • Zichzelf.


In dit verhaal trekt de 16-jarige (!) John Grady Cole met zijn vriend Lacey Rawlins te paard van Texas naar Mexico in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog omdat ze geen echte toekomst zien na de verkoop van de familieranch van Cole.


Een groot deel van de charme van McCarthy zit in die lange verplaatsingen door de woeste natuur, met steeds een fijngevoelige aandacht voor de omgeving. McCarthy moet zelf ook iets gedaan hebben met paarden, want doorheen het hele boek zit die innige, zinnelijke, emotionele verbondenheid van (vooral) John Grady met zijn paarden verweven:


That evening they crossed the Southern Pacific tracks just east of Pumpville Texas and made camp a half mile on the far side of the right of way. By the time they had the horses brushed and staked and a fire built it was dark. John Grady stood his saddle upright to the fire and walked out on the prairie and stood listening. He could see the Pumpville watertank against the purple sky. Beside it the horned moon. He could hear the horses cropping grass a hundred yards away. The prairie other- wise lay blue and silent all about.

Ze hopen in het Zuiden een plek te vinden waar ze hun paardenvaardigheden ten gelde kunnen maken. Onderweg worden ze niet helemaal volgens plan vergezeld door de jonge Jimmy Blevins, die een ongeleid projectiel blijkt te zijn, wat leidt tot dramatische wendingen en confrontaties met de harde realiteit van het leven in die grensstreek.


Na redelijk wat stennis onderweg komen Cole en Rawlins aan op een Mexicaanse ranch, waar John Grady verliefd wordt op de mooie Alejandra, maar hun relatie wordt gecompliceerd door culturele verschillen en familiebanden.


Stennis is misschien een understatement, maar dat moet u zelf maar lezen.


Ik was misschien wat minder weggeblazen door de stijl die de schrijver hier bezigt, maar van dit soort passages wordt een mens toch even stil (en kom nu nooit meer beweren dat schrijvers niet over dromen mogen schrijven omdat dat te gemakkelijk zou zijn om een metafysische boodschap over te brengen):


That night he dreamt of horses in a field on a high plain where the spring rains had brought up the grass and the wildflowers out of the ground and the flowers ran all blue and yellow far as the eye could see and in the dream he was among the horses running and in the dream he himself could run with the horses and they coursed the young mares and fillies over the plain where their rich bay and their rich chestnut colors shone in the sun and the young colts ran with their dams and trampled down the flowers in a haze of pollen that hung in the sun like powdered gold and they ran he and the horses out along the high mesas where the ground resounded under their running hooves and they flowed and changed and ran and their manes and tails blew off of them like spume and there was nothing else at all in that high world and they moved all of them in a resonance that was like a music among them and they were none of them afraid horse nor colt nor mare and they ran in that resonance which is the world itself and which cannot be spoken but only praised.

Eén zin trouwens, dit ↑.


Nog één typische passage uit dit boek om af te sluiten:


They crossed highway 90 midmorning of the following day and rode out onto a pastureland dotted with grazing cattle. Far to the south the mountains of Mexico drifted in and out of the uncertain light of a moving cloud-cover like ghosts of mountains. Two hours later they were at the river. They sat on a low bluff and took off their hats and watched it. The water was the color of clay and roily and they could hear it in the rips downstream. The sandbar below them was thickly grown with willow and carrizo cane and the bluffs on the far side were stained and cavepocked and traversed by a constant myriad of swallows. Beyond that the desert rolled as before. They turned and looked at each other and put on their hats. They sat. No one spoke. Soon it was dark. The old man on the other side of the room had begun to snore. They could hear sounds from the distant village. Dogs. A mother calling. Ranchero music with its falsetto cries almost like an agony played out of a cheap radio somewhere in the nameless night.

Conclusie: een mooi verhaal over verlies, ontworteling en de spanning tussen de bedrieglijke romantiek van het cowboybestaan en de (bij McCarthy vaak heel) rauwe realiteit van het leven.


Eindconclusie:

  • Meeslepend, maar niet zo hartverscheurend als The Road.

  • Brutaal, maar niet zo intens als Blood Meridian.


Op naar de volgende!


8 views

Recent Posts

See All

Comments


bottom of page