"De puberteit is het genietbaarst zonder opgelatenheid, maar helaas is dat nu juist haar voornaamste symptoom. Zelfs als je iets belangrijks meemaakt, zelfs al je hart breekt of opspringt van vreugde, zelfs als je helemaal in beslag wordt genomen door het bouwen aan je eigen persoonlijkheid, dan nog zijn er die momenten dat je beseft dat wat jou overkomt niet het echte leven is. Tenzij je letterlijk sterft, ligt het echte leven nog voor je. Dat alleen al, die wrede mengeling van onbehaaglijkheid en onbeduidendheid, die ingebouwde holheid, is voldoende om je verdomd chagrijnig te maken. Je bent ongelukkig en schaamt je als je vindt dat je puberprobleempjes niet belangrijk zijn, maar je bent stom als je vindt dat ze dat wel zijn. […] Maar wanneer begint het echte leven? Nu, op mijn vijfenveertigste, ben ik bijna dagelijks dankbaar dat ik eindelijk de volwassene ben die ik op mijn zeventiende zo graag had willen zijn. Ik oefen mijn armen in de sportschool; ik ben tamelijk handig geworden met gereedschap. Maar tegelijkertijd verlies ik bijna dagelijks gevechten met de zeventienjarige die nog steeds in me zit. Ik eet tussen de middag een half pak chocoladekoekjes op, ik kijk urenlang tv, ik vel strenge morele oordelen, ik loop in een gescheurde spijkerbroek door de stad, ik drink op dinsdagavond martini's, ik staar naar diepe decolletés in bierreclames, ik noem alle groepen waar ik zelf niet bij kan horen 'niet cool', ik voel de aandrang om Range Rovers klem te rijden en hun banden stuk te snijden; ik leef alsof ik nooit dood zal gaan.
Die tangconstructie, dat klem zitten tussen onbehaaglijkheid en onbeduidendheid, verdwijnt nooit. Je blijft je hele leven wachten tot alles écht gaat beginnen, want de enige zekerheid die je hebt is dat je uiteindelijk doodgaat." 

Jonathan Franzen - De Onbehaaglijkheidsfactor